BlogThriller
Lees iedere vrijdag mee met een nieuw hoofdstuk van de spannende en meeslepende BlogThrillers ZIJ WAS CLARA
ZIJ WAS CLARA
Ben je bereid om de waarheid onder ogen te komen
als het leven dat je kent het offer is?
Wanneer Clara, verdoofd van verdriet, de dag na het overlijden van haar tweejarige zoontje Jakob aan de keukentafel voor zich uit staart, stelt Oscar haar voor aan een schichtige jonge dienstbode die bij hen intrekt in ruil voor kost en inwoning. Het meisje, stilzwijgend en onervaren, beweegt zich als een ongrijpbare schim door de boerderij. Overmand door haar verdriet om Jakob, drukt Clara het knagende gevoel dat er iets mis is, weg en vertrouwt de zorg voor haar andere twee kinderen toe aan het meisje.
Zodra Jakob is begraven beveelt Oscar Clara om het meisje te onderwijzen. Onder druk leert ze haar sokken stoppen, kookwassen draaien, groente wecken en vlees pekelen. Steeds beter leren ze elkaar kennen en voorzichtig neemt het meisje haar in vertrouwen. Maar haar verhalen rakelen diep weggestopte herinneringen bij Clara op. Ze brengen haar in verwarring. Als ze Oscars steelse blikken naar het meisje opmerkt en de gelijkenissen niet meer te ontkennen zijn, begint de gruwelijke waarheid langzaam tot Clara door te dringen.
Praat mee in de Facebookgroep
In de Facebookgroep ThrillTalk kun je met andere lezers sparren over het verhaal, de personages bespreken en de spanning gezamelijk beleven. Alle thrillers van Sietske Scholten zijn op deze manier ontstaan, al bloggend. Bij ieder boek liet ze de lezers over haar schouders meelezen, terwijl zij het boek schreef. De reacties van lezers maakt het schrijven voor haar nog leuker. Deel je gedachtes en leef met elkaar mee. Het is een unieke ervaring om met z'n allen tegelijk op deze manier een boek te lezen.
Hoofdstuk 1: Oktoberwater
‘Mama?’ kreunt Jakob zacht in het donker. Opgekruld en bewegingloos ligt hij tegen Clara aan in de holte tussen haar opgetrokken bovenbenen, haar buik en haar arm die ze om hem heen had geslagen toen ze vanavond naast hem in bed kroop. Op de plekken waar hij tegen haar aan ligt, is haar nachtjapon klam. De stof plakt tegen haar huid. Hoe hoog is zijn koorts, vraagt Clara zich af. Hij gloeit. Ze verlegt haar arm en op de tast legt ze haar hand tegen Jakobs gezichtje. Zijn haartjes zijn nat...
Hoofdstuk 2: Tsunami
Met haar onderarmen steunt Clara op de rand van de regenton. Hoewel de kou de huid van haar ondergedompelde handen prikkelt, geeft Jakob geen kik. Bewegingloos en stil hangt hij tussen haar handen in het water. Dit is niet goed, denkt ze bang, en de angst kronkelt zich als een wurgslang om haar hart. De spikkels op zijn gezichtje lijken bijna zwart in contrast met zijn in- en inwitte huid....
Hoofdstuk 3: Onkruid
De tranen rollen over Clara's wangen. Wat had ze kunnen doen om Jacobs leven te sparen, vraagt ze zich af. In foetushouding ligt ze met haar rug naar de luiken van de bedstee. Ze haalt het kussen onder haar hoofd vandaan en drukt het tegen haar gezicht. Met kracht knijpt ze in het dons om de harde kreet te smoren die ze slaakt.
Voor haar ogen verschijnt zijn gespikkelde huidje en opnieuw ruikt ze zijn koortsgeur...
Hoofdstuk 4: Val
Loom neemt Benjamin af en toe een slok. Zijn zuigkracht is afgenomen nu zijn buik is gevuld. In de stilte die is neergedaald in de achterkamer vecht Clara tegen de constante gedachte aan Jakobs dood die, zonder de afleiding van Benjamin en Victor, als een komeetregen op haar af wordt gevuurd. Zolang ze stilzit, kan ze nergens schuilen.
Victor heeft zijn hoofd van vermoeidheid op de grond neergelegd. Met zijn buik ligt hij op de houten vloer en hij wrijft in zijn oogjes...
Hoofdstuk 5: Aarde
Voorzichtig trekt Clara Jakobs levenloze handje door de mouw van zijn wollen vestje. Lang voor de lente zich aandiende, met het getrappel van Benjamin in haar buik, had ze hem gebreid tijdens de lange winteravonden die ze doorbracht voor de opgestookte kachel. Het vestje was te groot geweest. Jakobs handen verdwenen in de mouwen toen ze de losse delen aan elkaar had gemaakt en hem de volgende dag bij Jakob had aangetrokken...
Hoofdstuk 6: Tweestrijd
'Kom naar mijn kamer als de kinderen slapen,' zegt Oscar gedempt als Clara zich bij het gedolven graf losmaakt om terug te gaan naar het huis. Zijn hand houdt haar bovenarm vast waarmee ze Benjamin draagt.
Schichtig kijkt ze van zijn hand naar het meisje dat meters verderop met Victor op haar heup de wei uitloopt. Ze heeft niets in de gaten.
Verward draait Clara zich terug naar Oscar. Waarom vanavond, vraagt ze zich af. Ziet hij hoeveel verdriet ze heeft...
Hoofdstuk 7: Beest
Oscars vingers banen zich een weg langs de rand van Clara’s onderbroek. Ze balt haar vuisten om zichzelf ervan te weerhouden zijn hand weg te slaan. Ze weet dat zijn boosheid zal ontvlammen als ze hem weert. De innerlijke strijd die ze voert om te ontsnappen, werkt als een omgekeerde magneet en duwt haar aandacht naar de plek waar hij haar betast. Iedere minuscule beweging van zijn vingertoppen op haar huid voelt ze. Clara knijpt haar ogen stijf dicht en in sneltreinvaart....
Hoofdstuk 8: Dreiging
Een rilling loopt over Clara's rug. Het is alsof de schellen plotsklaps van haar ogen vallen. Eerder vandaag had ze het niet willen zien. Haar afwijzende houding ten opzichte van het verschijnen van het onbekende meisje, dat Oscar vanmorgen onverwachts mee naar huis had genomen, had haar blik vertroebeld. Het blonde haar, de vorm van het gezicht, de blik, de houding, de manier van bewegen, het uitgebeende lijfje....
Hoofdstuk 9: Weekdier
De angst die twee nachten geleden als een slang Clara’s hart in een wurggreep had genomen, is terug. Haar handen trillen als ze Victor op tafel legt en zijn kleding uittrekt.
‘Is het water al warm?’ vraagt ze met een benepen stem aan het meisje. Vlug schraapt ze haar keel om haar onzekerheid te verbergen.
Het meisje kijkt op, terwijl ze een nieuwe scheut kokend water in de tobbe giet. De damp stijgt op vanaf de hete straal die ze met een plons in het koude water laat vallen...
Hoofdstuk 10: Wildernis
Had het plan gewerkt dat ze samen met het meisje tijdens het badderen van de kinderen had bedacht, vraagt Clara zich af als ze stilletjes de trap oploopt. Ze opent de deur van haar eigen slaapkamer, waar ze Victor bijna drie uur geleden na zijn badje te slapen had gelegd. Op haar tenen loopt ze naar de bedstee, terwijl ze zich de doodsbange blik op het gezicht van het meisje herinnert toen ze instemde met het plan om een deel van de munten uit de geldpot in haar schort te verstoppen...
Hoofdstuk 11: Schuur
Vlak voor het hek dat de tuin omheint, zijn enkele zijtakken van de Japanse duizendknoop gebroken, ziet Clara. Op de grond zijn de stengels vertrapt en bijna onopvallend is er een nauwe doorgang zichtbaar tussen het hoge onkruid. Kleefkruid dat langs de takken van de duizendknoop omhoog is gekropen, grijpt zich vast aan Clara’s jurk en haren alsof ze haar tegenhouden op haar weg naar deze uithoek van de diepe tuin. Ze trekt haar haren los en loopt verder naar achteren waar ze zicht krijgt op een vervallen houten schuur die ze eerder heeft gezien toen ze jaren geleden...
Hoofdstuk 12: Sluier
De kracht in Oscars hand die Clara’s arm omringt, neemt toe alsof hij haar bot fijn wil knijpen. De pijn straalt uit naar haar schouder en onderarm, maar ze verroert geen vin. Dit keer zal ze blijven strijden tot ze hem ervan heeft overtuigd om hulp te halen. Ze mag Victor niet verliezen.
Oscar gromt.
Ze houdt zijn blik vast en voor een kort moment lijkt het alsof hij toe wil geven. Hij opent zijn mond, maar dan geeft hij haar een duw en met een smak belandt ze midden in haar...
Hoofdstuk 13: Keuze
Met Victor kreunend van de hoge koorts tegen zich aan, kijkt Clara moedeloos door het raam van haar slaapkamer de donkere nacht in. Alles wat in haar macht ligt, heeft ze geprobeerd, maar Oscar is onvermurwbaar. Hulp komt er niet. Het is het lot, zegt hij, dat bepaalt of Victor het zal overleven. Clara kan de gedachte niet verdragen. Ze heeft Jakob niet kunnen redden, maar Victor laat ze niet gaan.
Hoog aan de hemel fonkelen de sterren. De temperatuur buiten zal rond de tien graden zijn, verwacht Clara...
Hoofdstuk 14: Opgejaagd
Dit is haar kans, voelt Clara. Ze draait haar hoofd weg van Emma en Benjamin, weg van de poort waarachter haar thuis ligt en ze richt haar blik op het onbekende pad dat in het donker voor haar ligt, al heeft ze geen idee wat het haar gaat brengen. Ze weet niet waar ze is, waar ze hulp kan vinden en of die haar zal worden geboden. Hoe lang moet ze lopen voor ze mensen tegen zal komen? Victor kan in haar armen sterven tijdens haar vlucht...
Hoofdstuk 15: Droom
De auto heeft niet de vorm van Oscars bus, die hij heel af en toe door de poort de voortuin inrijdt als hij eraan sleutelt. Deze auto is lager en de vorm roept een vage herinnering bij haar op van lang geleden, naar een ander leven. Als een oude droom die ongrijpbaar suddert na het ontwaken. Alleen het gevoel is nog tastbaar, maar de beelden zijn onbereikbaar, vergrendeld en weggestopt in haar onderbewustzijn...
Hoofdstuk 16: Spoed
‘Kleed hem maar uit,’ zegt de arts eindelijk als hij het vragenvuur in de steriele spreekkamer staakt. Waarom duurt het zo lang? Al die vragen over wie ze zijn, waar ze vandaan komen, hun medische geschiedenis, waarom helpt hij Victor niet? Op de meeste vragen had ze geeneens antwoord kunnen geven.
Clara legt Victor die al die tijd slap tegen haar aan heeft gehangen, voorzichtig op de behandeltafel en trekt zijn kleren uit tot hij...
Hoofdstuk 17: Veiligheid
‘Wij komen voor u,’ zegt agent Aslan met vriendelijke stem. ‘Wij zijn van de politie.’
‘Voor mij?’ zegt Clara verward. Waarom komen ze voor haar? Ze is hier voor Victor. Dit heeft niets met haar te maken.
‘Het ziekenhuis heeft ons op de hoogte gebracht. We willen u wat vragen stellen. Kunt u zich legitimeren?’
‘Wat bedoelt u?’
‘Heeft u iets bij u waarmee u ...
Hoofdstuk 18: Waas
Door het doolhof van strakke witte gangen volgt Clara dokter Nyan. Hij stopt voor een metalen deur, drukt op een knop en wacht. De deur schuift open. Clara ziet hoe de deur verdwijnt in de schacht van de muur en een kleine ruimte zichtbaar wordt waar dokter Nyan instapt.
Aarzelend blijft ze staan.
‘Kom, voordat de deur sluit. Victor ligt op de tweede verdieping,’ zegt hij tegen haar, alsof het iets verklaart...
Hoofdstuk 19: Wakker
Het zachte gefluister van de verplegers wekt Clara. Ze opent geschrokken haar ogen en zoekt naar Victor, die onbewogen in zijn bed ligt. Zachtjes deint zijn borstkas op en neer. Hij is er nog steeds, denkt ze opgelucht en ze baalt ervan dat ze in slaap is gevallen. Aan de andere zijde van het bed ziet ze de verpleegsters met hun rug naar haar toe staan.
‘Denk jij dat ze het is,’ hoort Clara de een tegen de ander smoezen..
Hoofdstuk 20: Waarheid
De pijn die Clara heeft begraven in een donkere hoek van haar onderbewustzijn, schiet omhoog. Ze herinnert zich dat ze Jakob, nog nat van het vruchtwater, in haar armen nam toen zij als moeder werd geboren. Haar lichaam had een kind laten ontstaan en in haar buik laten groeien. Maar zelf was ze er gewoon altijd geweest. Oscar had haar uit de donkere aarde omhooggehaald. Daaruit was ze geboren. Er was enkel een surrealistische...
Hoofdstuk 21: Spoorloos
Het zachte gefluister van de verplegers wekt Clara. Ze opent geschrokken haar ogen en zoekt naar Victor, die onbewogen in zijn bed ligt. Zachtjes deint zijn borstkas op en neer. Hij is er nog steeds, denkt ze opgelucht en ze baalt ervan dat ze in slaap is gevallen. Aan de andere zijde van het bed ziet ze de verpleegsters met hun rug naar haar toe staan.
‘Denk jij dat ze het is,’ hoort Clara de een tegen de ander smoezen..
Hoofdstuk 22: Bezit
De pijn die Clara heeft begraven in een donkere hoek van haar onderbewustzijn, schiet omhoog. Ze herinnert zich dat ze Jakob, nog nat van het vruchtwater, in haar armen nam toen zij als moeder werd geboren. Haar lichaam had een kind laten ontstaan en in haar buik laten groeien. Maar zelf was ze er gewoon altijd geweest. Oscar had haar uit de donkere aarde omhooggehaald. Daaruit was ze geboren. Er was enkel een surrealistische...
Hoofdstuk 22: Honger
Nog geen uur later kijkt Clara vanaf de achterbank van de zwarte Audi in de parkeergarage van het ziekenhuis hoe rechercheur Renkens achter het stuur plaatsneemt en de auto start. Rechercheur Vos trekt haar autodeur dicht aan de bijrijderskant.
‘Er wordt gespeculeerd dat de vermiste 12-jarige Emma Blankers zich mogelijk in de boerderij bevindt waar Jasmijn Ooteman...
Hoofdstuk 24: Onderweg
‘We zijn er bijna,’ zegt rechercheur Renkens als ze twintig minuten later door een klein dorpje rijden.
Clara kijkt naar het vlaggetje dat is verschenen op het beeldscherm naast het stuur. Nadat ze de boerderij op het apparaat van rechercheur Vos had gezien, was het beeldscherm voorin de auto haar opgevallen. Terwijl de Audi zich verplaatste in deze onbekende wereld, volgde Clara de bewegende stip die meebewoog met de...
Hoofdstuk 25: Verzet
Hijgend van uitputting lijkt het voor Clara of er geen eind komt aan het lange zandpad, nadat ze bij de kruising linksaf is geslagen. Hoe ver is het nog tot de boerderij? Haar hart klopt wild, en de steken in haar zij smeken haar om haar snelheid te matigen, maar met het geluid van de aanzwellende sirenes achter haar versnelt ze haar tocht. Ze moet er bijna zijn.
Eindelijk bereikt Clara de hoge bakstenen muur met het...
Hoofdstuk 26: Hoop
Clara veert op van het getik tegen het venster van de politiewagen waar ze naast mevrouw De Rooij op de achterbank zit. Ze draait haar hoofd naar het raam en ziet Rechercheur Renkens in de schemering van de vallende avond het portier van de auto openen. Met een vragende blik kijkt ze hem aan.
'Zijn ze gevonden?' vraagt Clara gehaast. Vluchtig zoekt ze met haar ogen tussen de voertuigen en...
Hoofdstuk 27: Verdrongen
Hoewel de politieauto nog steeds stapvoets rijdt, trekt Clara aan de deuropener van het portier. Ze springt uit de auto en rent tussen de geparkeerde hulpvoertuigen door in de richting van de poort van de boerderij.
Rechercheur Renkens, die samen met rechercheur Vos en mensen in uniform naast de poort in de bakstenen muur staat te overleggen, draait abrupt zijn hoofd in Clara’s richting als...
Hoofdstuk 28: Oneindigheid
Liggend op de vloer strekt Clara haar hand naar de schuif die het luik stevig gesloten houdt. Haar afgekolfde borsten zijn in de afgelopen uren volgelopen, en platgedrukt tegen de vloerplanken laten ze haar er pijnlijk aan herinneren dat Benjamin haar nodig heeft. Ik kom eraan, denkt ze in gedachten. Met al haar kracht schuift ze de verroeste grendel naar achteren en trekt ze aan de hendel om het luik te openen....
Hoofdstuk 29: Afkeer
De vurige hoop dat Oscar haar spoedig mee naar zijn huis zou nemen, had Clara na een poos teleurgesteld weggedrukt. Zijn groeiende ergernis als ze ernaar vroeg, had haar enthousiasme getemperd. Zonder duidelijkheid over wat hij dan precies van haar verwachtte, bleef hij zeggen dat ze er niet klaar voor was en erover op moest houden tot het punt dat ze voor zichzelf besloot er niet meer naar te vragen. Het zou niet...
Hoofdstuk 30: Meedogenloos
De houding van de jonge vrouw, die zo schuchter was geweest in Oscars bijzijn, ontpopte zich als vijandig en meedogenloos zodra Clara met haar alleen was. Met zo min mogelijk woorden liet ze Clara weten welke taken ze moest voltooien, maar zinnen als ‘haal water’, ‘doe de was’ en ‘voer de beesten’ waren zulke abstracte opdrachten dat Clara geen idee had hoe ze ze moest uitvoeren.
‘Jij weet niets!’ snauwde de jonge vrouw haar toe, als Clara haar...
Hoofdstuk 31: Plek
Clara keek verbaasd van de jonge vrouw naar het mes en terug. Wat wilde Oscar van haar?
'Waar wacht je nog op?' sneerde hij.
'Ik begrijp het niet,' stotterde Clara. Ze zag de doodsangst in de ogen van de jonge vrouw die haar al stribbelend in Oscars armen smekend bleef aankijken.
'Het is zo gebeurd.'
'Ik kan toch niet...'
'Ook goed,' zei Oscar abrupt...
Hoofdstuk 32: Aandeel
Wat had ze gedaan, vraagt Clara zich geschokt af als ze sport voor sport de ladder afklimt de diepte in.
'En? Jasmijn? Wat zie je?' vraagt Renkens.
Ze kijkt omhoog en ziet hoe hij zich over het gat buigt en haar met de bundel licht beschijnt. Ze knijpt met haar ogen om het felle licht te temperen, terwijl ze in gedachten nog steeds het lichaam van de dode jonge vrouw ziet. Ze herinnert zich de ontzetting...
"Al mijn thrillers zijn bloggend ontstaan. Bij ieder boek liet ik de lezers over mijn schouders meelezen, terwijl ik het boek schreef. De reacties van lezers maakt het schrijven voor mij nog leuker."
Sietske Scholten
Praat mee in de Facebookgroep
In de Facebookgroep van ZIJ WAS CLARA kun je met andere lezers sparren over het verhaal, de personages bespreken en de spanning gezamelijk beleven. Deel je gedachtes en leef met elkaar mee. Het is een unieke ervaring om met z'n allen tegelijk op deze manier een boek te lezen.
©Sietske Scholten. Alle rechten voorbehouden.
We hebben je toestemming nodig om de vertalingen te laden
Om de inhoud van de website te vertalen gebruiken we een externe dienstverlener, die mogelijk gegevens over je activiteiten verzamelt. Lees het privacybeleid van de dienst en accepteer dit, om de vertalingen te bekijken.