Met Victor kreunend van de hoge koorts tegen zich aan, kijkt Clara moedeloos door het raam van haar slaapkamer de donkere nacht in. Alles wat in haar macht ligt, heeft ze geprobeerd, maar Oscar is onvermurwbaar. Hulp komt er niet. Het is het lot, zegt hij, dat bepaalt of Victor het zal overleven. Clara kan de gedachte niet verdragen. Ze heeft Jakob niet kunnen redden, maar Victor laat ze niet gaan.
Hoog aan de hemel fonkelen de sterren. De temperatuur buiten zal rond de tien graden zijn, verwacht Clara. Als ze Victor wil redden, zal ze al haar moed bij elkaar moeten rapen. In al die jaren heeft ze het nooit aangedurfd om de sleutels van het hek te ontvreemden van Oscar, die de bos altijd bij zich draagt. 's Nachts liggen ze onder zijn kussen. Hoe vaak had ze er niet over nagedacht, maar ze was te bang geweest voor de gevolgen.
‘Ben je er klaar voor?’ vraagt ze aan Emma. Clara heeft een doek als een hangmatje om Emma’s buik geknoopt en Benjamin er slapend ingelegd, nadat ze hem zijn nachtvoeding had gegeven. Een dik gebreid vest had ze uit haar kast gepakt en aan Emma gegeven, waarmee ze zichzelf en Benjamin warm kan houden tijdens de tocht die ze gaan maken. Het meisje knikt.
Met Emma achter zich aan en Victor op haar heup sluipt Clara naar beneden. Ze vermijdt de krakende delen van de trap en wijst Emma op de plekken waar ze overheen moet stappen.
Ze opent de voordeur en met Victor tegen zich aan en Emma met Benjamin op haar buik vlak achter haar aan, loopt ze naar de dichte poort aan de voorzijde van het huis. ‘Wacht hier, zoals afgesproken. Ik ben zo terug,’ fluistert Clara en ze overhandigt Victor aan Emma, die nu het gewicht van twee kinderen moet dragen.

Terug in het huis sluipt ze naar boven, over de overloop naar de slaapkamer van Oscar waar hij anderhalf uur geleden in was verdwenen. Ze legt haar oor tegen het hout en luistert. Achter de deur klinkt Oscars gesnurk. Hij slaapt.
Voorzichtig pakt ze de deurklink vast, en millimeter voor millimeter drukt ze hem in tot de dagschoot vrijkomt uit de sluitplaat en ze de deur kan bewegen. Om het piepen tegen te gaan, duwt ze hem zo langzaam mogelijk open tot ze zicht heeft op het bed waar Oscar onder de deken met zijn rug naar haar toe ligt.
Op haar tenen sluipt ze om het bed heen. Naast zijn nachtkastje buigt ze door haar knieën. Zijn gezicht is zo dichtbij dat ze zijn adem kan ruiken. De uitgeademde lucht raakt haar huid, maar het gesnurk blijft gelijkmatig en ze legt haar hand op het matras. Met haar ogen op hem gericht, schuift ze langzaam haar hand onder het kussen. Ze voelt het gewicht van zijn hoofd op haar vingers. Ze houdt haar adem in, terwijl ze haar hand verder onder het kussen schuift. Eindelijk raken haar vingertoppen het metaal. Ze schuift haar hand nog iets verder en klemt de bos tussen haar duim en wijsvinger. Langzamer dan net, en bedacht op iedere beweging van Oscar, trekt ze de sleutels naar zich toe.
Een diepe snurk laat haar opschrikken. Oscar brengt zijn hand naar zijn gezicht en wrijft over zijn neus. Verstard blijft ze staan, terwijl hij zich omdraait naar zijn andere zij. De druk op haar hand verdwijnt, en de sleutels liggen door Oscars verplaatsing opeens vrij onder het kussen. Ze omsluit ze met haar volle hand om te voorkomen dat ze geluid maken als ze langs elkaar bewegen.
Met zijn rug naar Clara toe slikt en schraapt hij zijn keel. Het teken dat ze herkent van de vele nachten die ze doorwaakt had naast hem. Hij is in een ondiepe slaap beland.
Snel trekt ze haar hand met de sleutelbos naar zich toe en zo geruisloos mogelijk sluipt ze terug naar de deur die wagenwijd openstaat. Zonder de deur te sluiten gaat ze naar de trap. Als ze hem dicht zou doen, wekt ze hem, dat weet ze zeker.
De trap lijkt eindeloos lang als ze naar beneden glipt. Ze schrikt als ze in de haast haar voet op een van de krakende tredes zet. Niet omkijken, maant ze zichzelf aan. Nu komt het op snelheid aan.
Clara rent door de hal, naar de voordeur, de voortuin in, naar het hek waar Emma met Victor en Benjamin op haar staat te wachten. 
‘Ik heb ze,’ fluistert Clara en met trillende handen steekt ze een van de sleutels in het slot. Hij past niet. Ze probeert een tweede sleutel, maar voor ze hem in het slot kan duwen, valt de bos op de grond. Gespannen bukt ze en ze werpt een vluchtige blik op de voordeur die nog openstaat. Had ze hem niet beter dicht kunnen doen, vraagt ze zich in paniek af. Ze raapt de bos op en doet een nieuwe poging om één van de sleutels in het slot te krijgen. Vanuit de open voordeur klinkt het kraken van de tredes. Nauwelijks heeft Clara haar handen onder controle. Haar ademhaling versnelt en haar denken vernauwt. Al haar concentratie richt ze op de sleutels in haar hand. Om orde te scheppen in de pogingen drukt ze haastig de sleutels die ze al heeft geprobeerd in haar handpalm. 
‘Snel!’ sist Emma angstig. ‘Hij komt eraan.’ 
Clara zet een volgende sleutel tegen het slot. De punt verdwijnt in de schacht maar klemt als ze hem verder duwt. Victor begint te jammeren op Emma’s heup. 
‘Sssst….’ sust Emma dwingend en ze maakt schommelende bewegingen om hem stil te houden. 
‘Clara!’ schreeuwt Oscar vanuit de deuropening het donker in. Clara probeert de sleutel te bewegen, maar hij zit vast. Omkijken durft ze niet. Met al haar kracht trekt ze aan de sleutel en hij schiet los. Snel plaatst ze de volgende tegen de gleuf, terwijl ze Oscars rennende voetstappen dichterbij hoort komen. Plots glijdt de sleutel erin en kan ze hem omdraaien in het slot. Ze werpt de poort open en in dezelfde beweging pakt ze Victor over van Emma. 
‘Rennen!’ gilt Clara. Zo snel als ze kan rent ze door de geopende poort de voortuin uit. Emma’s voetstappen klinken vlak achter haar. Met haar hand geklemd tegen Victors hoofd vliegt Clara over het gebaande pad langs woekerende struiken. 
‘Nee!’ hoort ze plots Emma’s gil. In een reflex draait Clara haar hoofd en vertraagt haar pas. Bij het zwakke schijnsel van de sikkelmaan, ziet ze hoe Oscar Emma die wild tegenstribbelt naar achter sleurt, terug de poort in. Clara drukt haar hand op haar mond om het niet uit te schreeuwen. Emma heeft Benjamin op haar buik. Wat moet ze doen? Ze kijkt naar Victor die slap tegen haar aanhangt. Zijn hoofd liggend op haar schouder. Als ze teruggaat, zal ze niet meer kunnen ontkomen van Oscar. Dan is er, behalve afwachten, niets meer wat ze voor Victor kan doen en zal zijn zieke lijfje zonder hulp het gevecht moeten leveren om te overleven. Maar als ze met hem vlucht op zoek naar hulp, moet ze Benjamin achterlaten. Hij heeft haar melk en haar bescherming nodig. Net als Emma. Wie weet wat het beest in Oscar zal aanrichten als Clara aan hem ontkomt en zijn woede onbeteugeld raast? Ze moet kiezen, beseft ze, en snel. Als ze te lang wacht, is er geen keuze meer.