Het enige waar ze mee bezig was geweest, was vluchten voor Oscar. Weg van de stem die haar achterna kwam. Haar besef van tijd was naar de achtergrond geschoven. Was het twintig minuten geweest of drie uur? Clara had geen idee. Met haar armen stevig om Victor heen, hadden haar voeten vanzelf hun pad gezocht over de boomwortels, de dode takken op het mos, langs de varens en de ontelbare boomstammen tot ze uiteen waren geweken en ze het grasland op was gestapt. Vanaf het moment dat ze bij de onbekende man in de auto was gestapt, had ze zich overgegeven aan de hoop dat deze man haar zou brengen naar een plek waar Victor geholpen kon worden. Ze had niet opgelet. Hoe kon zij de politie helpen als ze geen idee heeft waar ze zich bevindt ten opzichte van de boerderij. 
'Ik weet de weg niet meer.'
'Wat herinner je je nog?' vraagt Renkens.
'Dat heb ik jullie al verteld. Meer weet ik niet.'
'Rustig maar,' zegt Vos. 'We nemen je mee in de auto. We gaan gewoon rijden en zoeken naar herkenningspunten.'
'En Victor dan?'
'De artsen houden hem nauwlettend in de gaten. Er staat beveiliging bij zijn kamer.'
'Wat als hij wakker wordt?'
'Als er iets gebeurt, bellen ze ons direct.'
'Bellen?' vraagt Clara verbaasd.
'Vertrouw ons maar,' zegt Vos.
Heeft ze een keuze, denkt Clara. Het voelt alsof ze vannacht geboren is in een nieuwe wereld. Alles is onbekend: het plek, de gebruiken, de voorwerpen, het eten en de mensen, niemand kent ze echt. De artsen, de verpleging, de rechercheurs en mevrouw De Rooij, Clara kan niets anders dan erop vertrouwen dat deze mensen het beste met haar voor hebben, dat ze haar willen helpen. Maar zeker weten doet ze het niet.
'Er is nog iets dat we moeten doen voordat we vertrekken. Iets belangrijks voor het onderzoek,' zegt Renkens aarzelend. 'Je vertelde net dat je de nacht voor je vlucht bij Oscar hebt doorgebracht. Dat je die nacht terugvocht.'
Als in een reflex raakt Clara het korstje op haar lip aan. In sneltreinvaart speelt die nacht zich opnieuw af in haar hoofd. Hoe overrompeld ze was geweest, omdat Oscar haar na al die maanden opnieuw uitnodigde in zijn bed. Hoe ze had geprobeerd zijn vingers niet te voelen. De techniek die ze zichzelf had aangeleerd om zich los te maken van haar eigen lijf, was die nacht ontoegankelijk geweest. Al haar spieren hadden zich aangespannen toen hij bij haar naar binnen drong. Ze had geprobeerd hem van haar af te duwen, weg te kruipen, zichzelf te beschermen, maar hij was te sterk geweest. 
'Er is een grote kans dat er nog sporen van Oscar te vinden zijn. Ik wil je vragen of je bereid bent om een lichamelijk onderzoek te ondergaan. Met een DNA-profiel wordt de kans groter dat we Oscar kunnen vinden.'
Hoe eerder Oscar wordt gevonden, hoe beter, denkt Clara. Maar de sfeer in de kleine kamer is veranderd sinds dit onderwerp is aangesneden. Wat willen ze precies? Een wrang gevoel nestelt zich in haar maag. Sporen van Oscar op haar lichaam? Wat betekent dat? Wat gaan ze met haar doen?
Rechercheur Vos perst haar lippen op elkaar, werpt Clara een meelevende blik toe en staat op. 
'Kom maar mee. Ik blijf bij je en zorg ervoor dat het zo voorzichtig mogelijk gebeurt.' Ze legt een hand op Clara's schouder terwijl ze de gang oplopen. 'Een speciaal hiervoor getrainde arts zal het onderzoek uitvoeren.'

Hoewel de arts haar geruststelt en bij iedere handeling uitlegt wat er gaat gebeuren, kan Clara niets anders dan haar blik op de lijnen van het plafond richten. Ze vlucht naar de plek in haar hoofd waar ze haar lichaam niet meer voelt. Het is Oscars bezit dat nu minuscuul wordt onderzocht. Elk litteken, elke brandplek, de recente kneuzingen, alles wordt door de arts bekeken en vastgelegd. Al zijn de aanrakingen nog zo zacht en pijnloos, toch deinst Clara terug van de aanrakingen van de arts bij de plek waar Oscar haar van haar lichaam heeft ontvreemd. Als Clara haar kleding na het onderzoek weer heeft aangetrokken, keert ze langzaam terug in haar lijf en merkt ze pas op hoeveel ze trilt.

Als verdoofd loopt Clara met rechercheur Vos terug naar de kamer van Victor, waar ze op de stoel bij het raam plaatsneemt.
'Hoe konden jullie dit doen?' roept mevrouw De Rooij geschrokken, als ze Clara's blik ziet.
Clara wendt zich af van het geluid en kijkt naar de boomtoppen buiten, die zachtjes bewegen in de wind.
'Als het goed is, heeft rechercheur Renkens u al bijgepraat,' hoort ze Vos zeggen tegen mevrouw De Rooij.
'Tegen hem heb ik al gezegd dat dit echt niet kan. Kijk hoe beschadigd ze is! Ze is minderjarig. Vanaf nu blijf ik bij haar, en jullie vragen eerst mijn toestemming. Niemand raakt haar meer aan. Niemand, hoor je me!'
Clara richt haar blik op de plukjes wolken die in de verte voorbijdrijven. Het beeld kalmeert haar.

'Rustig, mevrouw De Rooij, ik begrijp uw onmacht,' zegt Vos. 'Maar het is nu belangrijk dat Clara geholpen wordt met melk afkolven en iets eet. Daarna nemen we haar mee in de auto om naar herkenningspunten te zoeken. We moeten de boerderij zo snel mogelijk opsporen.'
Zijn deze wolken over de boerderij gedreven, vraagt Clara zich af. Of zijn ze nog onderweg? Zou Emma met kleine Benjamin in de tuin staan en naar ze kijken? Oh, wat hoopt ze daarop. Dat Emma vol goede moed wacht op geluiden die hun bevrijding aankondigen. Clara klampt zich vast aan dat beeld. Het zou betekenen dat ze nog leven.

'Jasmijn gaat vandaag nergens meer heen,' zegt mevrouw De Rooij stellig.
'De kinderen lopen groot gevaar,' reageert Vos fel. 'Er is een heel team bezig om de boerderij te traceren.'
'Maar Jasmijn blijft hier. Zie je niet hoe ze eraan toe is?'
'Nee!' Clara schudt haar hoofd en draait zich om naar haar moeder en rechercheur Vos. 'Ik ga mee in de auto. Ik moet Benjamin vinden. En Emma. Ze hebben mij nodig.'