Hijgend van uitputting lijkt het voor Clara of er geen eind komt aan het lange zandpad, nadat ze bij de kruising linksaf is geslagen. Hoe ver is het nog tot de boerderij? Haar hart klopt wild in haar keel, en de steken in haar zij smeken haar om haar snelheid te matigen, maar met het geluid van de aanzwellende sirenes achter haar versnelt ze haar tocht. Ze moet er bijna zijn.

Eindelijk bereikt Clara de hoge bakstenen muur met het prikkeldraad en de poort waar ze een dag eerder uit was gekomen met Victor in haar armen en waar ze Emma met Benjamin in de doek tegen haar buik moest achterlaten. Hoewel ze weet dat hij op slot zit, grijpt ze de klink van de poort naar de wereld die ze zo goed kent. De wereld die al die jaren haar thuis is geweest. En nu? Naast de adrenaline die door haar aderen stroomt van de sprint die ze heeft getrokken, gieren de zenuwen van angst door haar lijf. Hoe zal Oscar reageren als hij haar ziet? Al die jaren probeerde ze er alles aan te doen om hem niet boos te maken. Zijn woede, die haar gisteravond nog zo'n lange tijd achtervolgde in haar vlucht door het bos, zal in de tussenliggende uren alleen maar zijn toegenomen. 
Een gevoel van spijt voor haar keuze om weg te lopen van de boerderij overspoelt haar. Alles is veranderd, en met het oorverdovende geluid van de sirenes die de boerderij op hoge snelheid naderen, is er geen weg meer terug. Wat er ook zal gaan gebeuren, de wereld achter deze poort, de bubbel waarin ze zich op een vreemde manier veilig waande, is voorgoed uiteengespat. 
Ze drukt de klink in. Tegen alle verwachtingen in gaat de poort open en verschijnt de boerderij voor haar ogen in het licht van de ondergaande zon.
"Benjamin!" schreeuwt Clara, terwijl ze zo snel ze kan over het pad naar de voordeur van de boerderij rent.
Achter haar hoort ze hoe de sirenes doven. De voertuigen komen slippend tot stilstand en autodeuren worden opengeworpen. Omkijken doet ze niet. Haar blik is enkel gericht op de voordeur van de boerderij die ze opent zodra ze hem heeft bereikt.
"Benjamin?" roept ze door de gang, die bezaaid ligt met spullen. "Emma, waar ben je?"
Ze stormt de voorkamer binnen, waar de bank op zijn zij ligt, het glas van de salontafel in scherven op de grond ligt, en de deuren van het dressoir openstaan. Wat is hier gebeurd?
Ze loopt door naar de achterkamer, die ze in dezelfde chaotische staat aantreft. De eettafel is verschoven, de stoelen liggen verspreid door de ruimte, en enkele spijlen van de box zijn afgebroken.
Is dit het gevolg van de vechtpartij die zich tussen Emma en Oscar heeft afgespeeld, nadat hij haar door de poort naar binnen sleurde? Zal ze zich zodanig hebben verzet dat het geweld van Oscars woede en Emma's verdediging een spoor van vernieling heeft achtergelaten? Zal Emma met Benjamin op haar buik ontkomen zijn? Heeft ze zich aan Oscars oog kunnen onttrekken en zich ergens kunnen verstoppen? Laat het zo zijn, hoopt ze, terwijl ze op hetzelfde moment van achteren wordt vastgegrepen. Ze gilt zo hard ze kan. Ongecontroleerd worstelt ze tegen de zwaarte van het lichaam dat haar op de grond duwt. Met haar benen trapt ze om zich heen. Haar ellebogen stoot ze naar achteren om zich te bevrijden uit de greep. Een gehandschoende hand drukt haar hoofd tegen de koude tegelvloer.
"Ssst..." klinkt het gesis bij haar oor, nauwelijks hoorbaar door haar eigen geschreeuw.
Liggend op de vloer ziet ze grote zwarte schoenen bewegen, overal waar ze kijkt. De ruimte stroomt vol met ingepakte mensen in dezelfde donkere kleding met een felgele streep, hun hoofden bedekt met een helm, uitgestoken armen met vuurwapens die ze voor zich uit richten.
"Laat mij gaan!" schreeuwt Clara uit, als ze van de grond wordt getrokken en terug op haar benen wordt gezet.
"We brengen je in veiligheid," zegt de zware stem naast haar oor.
"Mijn baby!" Haar stem klinkt schor van het gegil. "Waar is mijn baby?"
Al haar kracht stroomt uit haar weg en ze zakt door haar knieën, terwijl de zee van ingepakte mannen met vuurwapens zich door het huis en de tuin verspreiden.
"Kom maar mee, Jasmijn," hoort ze de zware stem zeggen, die haar stevig vasthoudt.
"Ik wil naar mijn baby," krijst ze.
"We brengen je naar de auto."
"Niet naar de auto! Hij moet hier zijn. Ik moet boven kijken. Of in de tuin. Emma heeft zich verstopt. Ze heeft hem beschermd, dat weet ik zeker."
"Laat het maar aan ons over,” zegt de stem
Ze zou zich willen losmaken uit zijn greep en willen wegrennen, maar haar benen reageren niet meer. Slap hangen ze onder haar lichaam dat door de man wordt ondersteund. Door de ramen die uitkijken op de tuin zoekt ze Emma. Waar blijft ze? Waarom maakt ze zich niet kenbaar? Emma is gered. Clara heeft haar woord gehouden om terug te keren voor haar. Waarom laat Emma zich niet zien? Ze is veilig nu. Ze kan uit haar schuilplaats komen. Emma, alsjeblieft, breng Benjamin terug.
De man schuift zijn arm onder Clara's knieën en tilt haar op. Nu pas ziet ze het gezicht van de man onder de helm. De vriendelijke ogen die haar aankijken. Hij draagt hetzelfde pak als de rest van de zee mensen die over het terrein zwerven. Donker met een fel gele streep. 

Gedragen in zijn armen op de weg naar buiten, via de voorkamer en de gang, waar hij voorzichtig met haar langs het openstaande luik van de kruipruimte stapt, ziet Clara nog veel meer behelmde mensen in dezelfde pakken. Alles wordt minutieus doorzocht. Ieder hoekje en gaatje van de boerderij, de schuur en de tuin wordt bekeken op zoek naar Emma, Benjamin en Oscar.

Clara knijpt met haar oogleden tegen het felle zonlicht als ze uit de voordeur wordt gedragen. Nu pas ziet ze dat Oscars bus er niet staat. In de snelheid bij haar aankomst op de boerderij was het haar niet opgevallen. De poort waar ze zojuist nog doorheen is gekomen, staat nu wijd open en zandpad staat vol met politiebussen, politiewagens, ambulances en hulpverleners, zo ver Clara's oog kan reiken.
"Jasmijn!" hoort ze opeens.
Tussen alle mensen en voertuigen door ziet Clara mevrouw De Rooij in haar paarse jas aan komen rennen. Haar gezicht is vertrokken van emotie, haar ogen op Clara gefixeerd en haar armen gespreid.
Clara voelt hoe ze op de grond wordt gezet door de man die haar droeg en hoe de armen van mevrouw De Rooij haar omsluiten, zodra ze haar heeft bereikt.
"Mijn meisje toch," verzucht ze opgelucht en bezorgd tegelijk.
“Waar is mijn baby?” stamelt Clara in paniek.
“Lieverd, ik begrijp zo goed wat je voelt,” zegt ze, terwijl ze haar handen stevig tegen Clara's schouderbladen drukt. 
Langzaam legt Clara haar hoofd neer op de schouder van mevrouw De Rooij. Ze voelt hoe de hand van mevrouw De Rooij verschuift van haar rug naar Clara’s achterhoofd. Zacht strelen de vingers over haar haren.
Met haar neus in de nek van mevrouw De Rooij kan Clara een snik niet langer onderdrukken. Ze probeert haar pijn terug te dringen, maar de snikken volgen elkaar in rap tempo op. Ze kan het niet meer tegenhouden. Haar middenrif deint op het verdriet dat ongeremd omhoog stroomt. Tranen vullen haar ogen en rollen over haar wangen. Schokschouderend geeft ze zich eraan over, terwijl de hand van mevrouw De Rooij troostend over haar haren blijft aaien. 
"Mama," huilt Clara met haar handen om de middel van mevrouw De Rooij geklemd en haar tranen druppelend op het paarse katoen van haar moeders jas.