Clara keek verbaasd van de jonge vrouw naar het mes en terug. Wat wilde Oscar van haar? 
'Waar wacht je nog op?' sneerde hij. 
'Ik begrijp het niet,' stotterde Clara. Ze zag de doodsangst in de ogen van de jonge vrouw die haar al stribbelend in Oscars armen smekend bleef aankijken. 
'Het is zo gebeurd.' 
'Ik kan toch niet...' 
'Ook goed,' zei Oscar abrupt. 'Dan draaien we het om.' Hij liet de jonge vrouw met één hand los en wees naar het mes. 'Geef het mes maar aan haar. Zij draait haar hand er niet voor om, weet ik.' 
Hoewel Oscar een paar meter bij Clara vandaan stond, voelde het alsof hij zijn hand op haar keel zette. Met moeite haalde ze adem. De lucht vond nauwelijks zijn weg langs de beklemming in haar keel. 
Het leven op de boerderij had gevoeld als een vorm van vrijheid die ze niet kende. Ze kon zich vrij verplaatsen, terwijl ze haar taken deed. Ze genoot ervan om de dieren te verzorgen, van het werken in de moestuin onder de blote hemel en de brandende zon, van het warme, schone water waarin ze de lakens sopte. Ook al was de tuin afgesloten, de ruimte die ze kreeg voelde als onbegrensd en haar grootste angst was de inperking van haar vrijheid geweest bij de gedachte dat ze opnieuw terug de aarde in zou moeten. Dat wilde ze voor geen goud meer kwijt. Maar de angst die nu door haar lichaam raasde was groter dan dat. Dit ging niet meer over opsluiting. Het donker leek ineens overkomelijk. 
'Het is zij of jij. Zo simpel is het.' 
Clara zette een stap naar achteren en kneep steviger in het lemmet. Met haar rug voelde ze de muur van de schuur achter haar. Wat moest ze doen? 
Met zijn hand stevig om de pols van de jonge vrouw, kneep Oscar zijn ogen tot spleetjes en matigde zijn stemvolume. 
'Maar ik dacht dat jij mijn Clara was. Dat je daar alles voor over had en dat het zoeken eindelijk over was. Maar ik denk dat ik mij heb vergist.' 
Zijn indringende blik sloeg de bodem onder Clara weg. Het leek alsof ze loskwam van de grond en zweefde in de ruimte zonder de verankering van Oscars beeld van haar. Zo lang ze zich kon herinneren was ze wie hij wilde dat ze was. Hij gaf haar de mal waarin ze zich al die jaren had gewrongen. Het was haar vorm geworden. Hij vertelde haar wat hij wilde en zij voegde zich ernaar. Maar zonder de vorm viel ze uiteen en wie of wat was ze dan nog? Ze bestond enkel uit zijn gratie. Ze had hem nodig en hij moest haar blijven zien als zijn Clara, zijn enige echte Clara, anders was ze niets meer waard dan voer voor de wormen. En tegelijkertijd draaide haar maag zich om bij de gedachte dat ze de jonge vrouw ervoor moest offeren. Dat het leven door Clara's toedoen uit de vrouw zou glijden en ze voor altijd het schuldgevoel moest dragen dat ze dood was door haar. Hoe zwaar zou het zijn om dat haar verdere leven met zich mee te dragen? Haar bloed zou voor altijd aan Clara's handen kleven. 
Ze verplaatste haar blik naar de jonge vrouw die haar verzet had gestaakt op het moment dat Oscar de optie had genoemd dat de rollen zouden worden omgedraaid. De manier waarop ze naar Clara keek, vertelde haar dat Clara geen enkele illusie hoefde te hebben op een verzoenende afloop als de jonge vrouw het mes in haar handen zou krijgen. Ze hadden al die tijd al gevochten om hun positie, besefte Clara nu. Dat was de verachting geweest die ze had gevoeld. De vrouw had haar plek willen beschermen, omdat zij waarschijnlijk al wist dat er op de lange termijn geen ruimte was voor twee Clara's. Zonder woorden had het zich al vanaf dat eerste moment tussen hen uitgespeeld en nu zou de jonge vrouw vol genoegen het leven uit Clara willen steken om haar eigen plek te beschermen. Dat wist Clara zeker. 
Was er nog een andere mogelijkheid? In een razend tempo trokken Clara's gedachten aan haar voorbij. Zou ze zich ergens kunnen verstoppen? Ze kende de tuin inmiddels op haar duimpje, maar ze wist ook dat het volledig was ommuurd en ze had geen enkele overhangende tak gevonden waarmee ze de hoge muur met prikkeldraad kon overbruggen. Als ze het op een rennen zou zetten, zou Oscar haar vroeg of laat te pakken krijgen en zou de jonge vrouw haar plek alsnog opeisen. Ontsnappen uit deze situatie was onmogelijk. 
'Is dat het? Heb ik mij vergist?' schreeuwde Oscar. Hij trok de jonge vrouw opnieuw naar zich toe, greep haar beide bovenarmen vast en drukte zichzelf tegen haar aan om haar bewegingen te minimaliseren. Hard hervatte de vrouw haar gegil. Oscar verschoof zijn hand van haar bovenarm naar haar mond om het geluid dat ze maakte te smoren.
'Alsjeblieft,' smeekte Clara. 'Kan het niet anders? Kun je haar niet laten gaan?' 
'Ben je niet goed bij je hoofd? Dan is alles kapot. Alles voor niets geweest. Maar dat is wat je wilt, hè. Je wilt hier weg. Je geeft niets om mij. Zeg het maar. Het is waar, hè? Na alles wat ik voor jou heb gedaan. Jij bent mijn Clara niet.' 
Hoe kon hij dat zeggen of überhaupt denken? Had ze hem ooit een reden gegeven om te twijfelen aan haar toewijding voor hem? Ze had zo haar best gedaan. Zoveel gegeven. Zoveel geofferd om zijn Clara te kunnen zijn. Zij was Clara. 
Nog steviger kneep Clara in het lemmet. Voorzichtig kwam ze in beweging. Stap voor stap zetten ze voet voor voet naar voren, terwijl ze Oscar bleef aankijken. Ze richtte haar arm op en hief het mes in de lucht. Natuurlijk gaf ze om hem, hoe kon hij dat nou niet zien? 
De ogen van de vrouw waren wijd opengesperd, maar met haar ogen gericht op Oscar zag Clara het nauwelijks. Hij moest zien wat ze voor hem over had. 
Met kracht stak ze het mes naar voren, recht in de borst van de jonge vrouw. Alles deed ze om het hem naar de zin te maken. Ze haalde het mes terug omhoog en stak opnieuw. En opnieuw. Ze leefde voor hem. Een leven zonder hem kon ze zich niet voorstellen. Er was geen leven buiten het erf van deze boerderij, want dit was haar thuis. Samen met hem. Alleen met hem. En ze zou hem dat tot in de eindigheid bevestigen, bedacht ze zich met de bloedspetters op haar gezicht, haar armen en haar jurk, terwijl ze de beweging van het steken in het lichaam van de jonge vrouw bleef herhalen tot het lichaam als een zoutzak uit Oscars armen op de grond viel.