Nog geen uur later kijkt Clara vanaf de achterbank van de zwarte Audi in de parkeergarage van het ziekenhuis hoe rechercheur Renkens achter het stuur plaatsneemt en de auto start. Rechercheur Vos trekt haar autodeur dicht aan de bijrijderskant.
‘Er wordt gespeculeerd dat de vermiste 12-jarige Emma Blankers zich mogelijk in de boerderij bevindt waar Jasmijn Ooteman al die jaren vastgehouden is. Volgens de politie...,’ schalt een stem vanuit alle richtingen in de auto.
De hand van rechercheur Renkens schiet naar een knop op het bedieningspaneel en draait de stem weg.
‘Sorry dat je dat moest horen, Jasmijn. Je bent het nieuws van de dag.’
Clara trekt haar schouders op. Had die stem het over haar? Ze heeft geen idee van wie die stem is, waar die vandaan kwam en wat de uitspraak ‘nieuws van de dag’ betekent, maar bij het horen van Emma's naam verschijnt het beeld voor haar ogen van Oscar die Emma met Benjamin op haar buik meesleurt, terug door de poort. Ze schudt het beeld van zich af, terwijl de auto in beweging komt. Ze moet zich nu focussen op het terugvinden van de weg, willen Emma en Benjamin überhaupt een kans maken om dit te overleven. Ze richt haar blik op de geparkeerde auto's die langs haar raam voorbijkomen als de Audi waarin ze zit zich richting de uitgang van de garage begeeft.
Met haar weggedraaide hoofd kan ze mevrouw De Rooij, die naast haar zit, niet zien, maar Clara voelt dat ze haar aandachtig bekijkt. Opnieuw dwalen Clara's gedachten af. Zou mevrouw De Rooij haar dochter zoeken? Zou ze zich afvragen waar Jasmijn is gebleven in het lichaam dat zolang Clara is geweest? Oscar wilde dat ze Clara was, mevrouw De Rooij wil dat ze Jasmijn is. Maar wie is ze nu? Clara of Jasmijn? Geen van beide, of allebei? Vanmorgen, toen ze wakker werd, had Clara nog niet van Jasmijns bestaan geweten. Nu wijkt de vrouw die Jasmijns moeder is geen moment van haar zijde, denkt Clara, terwijl de Audi de garage uitrijdt en het zonlicht hen tegemoet komt. Voor Clara het ziekenhuis mocht verlaten, had mevrouw De Rooij erop gestaan dat er direct een ervaren kraamverpleegkundige zou komen om te helpen bij het afkolven van de moedermelk, dat er een voedzame maaltijd zou worden gebracht en dat ze met Jasmijn mee zou gaan op zoek naar de boerderij. Gelaten had Clara haar haar gang laten gaan.
Niet veel later had Clara schrokkend van de honger de dampende boerenkool uit het doorzichtige bakje van een materiaal dat lichter en veel flexibeler is dan glas en volgens mevrouw De Rooij plastic wordt genoemd, naar binnen gewerkt. Het leek in niets op Clara's zelfgekweekte boerenkool, haar eigen aardappelen en de jus die ze maakte van haar zelfgetrokken bouillon, maar haar eetlust was groter dan de weerstand van haar smaakpapillen. Met leeggekolfde borsten en een volle maag had ze de slapende Victor een kus op zijn voorhoofd gegeven en was ze samen met mevrouw De Rooij met de rechercheurs meegegaan.

'Is er iets dat je herkent?' vraagt Vos, die op de bijrijdersstoel over haar schouder naar achteren kijkt.
Had ze vannacht hier gereden, vraagt Clara zich af. Ze herkent niets van de straten waar de rechercheurs haar doorheen rijden. Ze had dit nooit eerder gezien, maar aan de andere kant had ze in het holst van de nacht de reis gemaakt. Alles had er, gehuld in het donker, heel anders uitgezien.
Clara schudt haar hoofd, terwijl ze door het raam kijkt. Nu, in het licht, is de omgeving overweldigend. De gebouwen, het materiaal, de diversiteit aan vormen, vervoersmiddelen, stoplichten, de objecten die ze overal om zich heen ziet, mensen op straat in alle soorten en maten, de stof van de kleding aan hun lijf, de voorwerpen die ze vasthouden. Nooit had ze zich kunnen voorstellen dat iets als dit zich bevond ver voorbij de boomtoppen die ze vanaf de hoogste boom in de tuin van de boerderij kon zien. Het enige wat ze nu kan doen, is inprenten wat ze ziet, terwijl haar honger naar het begrijpen van deze wereld groeit. Het draait nu om herkenningspunten. Vragen stellen om de wereld te leren kennen, is nu van ondergeschikt belang.

Langzaam verruilt de bebouwde kom zich voor meer natuurlijke contreien. Kuddes grazende koeien, grote grasvlaktes, sloten, boerderijen en her en der wat groepjes bomen. Turend zoekt Clara naar herkenningspunten als ze wordt opgeschrikt door vreemde tonen die, net als onbekende stem van daarnet, in de hele auto te horen zijn. Zoekend naar de herkomst van het geluid draait Clara haar hoofd naar voren.
'Ogenblikje, ik zet je even van de speaker,' zegt Vos tegen een apparaat in haar hand dat fel oplicht. Ze drukt erop en zet het apparaat tegen haar oor. 'Vos hier, wat hebben jullie gevonden?'
Ze knikt en humt.
'Stuur maar door.'
Vos brengt het apparaat omlaag, tikt er meermaals op en draait het apparaat in de richting van Clara.
'Herken je dit?' vraagt Vos aan Clara. 'Op basis van je tekening en beschrijving van de boerderij, de tuin, de geschatte duur van je wandeltocht en de autorit, heeft het team via satellietbeelden gespeurd naar een boerderij die voldoet aan de kenmerken.'
Clara kijkt naar de afbeelding op het apparaat. Ze fronst haar wenkbrauwen. Waar kijkt ze naar? Naast haar buigt mevrouw De Rooij naar haar toe om mee te kijken.
'Stel je voor dat je een vogel bent,' zegt Vos, 'en over de boerderij heen vliegt. Kun je je voorstellen wat de vogel ziet als hij naar beneden kijkt? Zou hij dit kunnen zien, wat je hier op de foto ziet?' Met haar vinger tikt ze op het apparaat.
Nu wordt het Clara duidelijker waar ze naar kijkt. Dit is het beeld gezien vanaf de wolken.
'Of deze?' Vos schuift met haar vinger over het apparaat en een satellietfoto van een ander erf wordt zichtbaar.
Het is lastig om de boerderij op deze manier te herkennen, beseft Clara.
'Of deze?'
Opnieuw strijkt Vos met haar vinger over de afbeelding. Clara's ogen worden groot en haar frons verdwijnt.
'Of deze?'
'Ga eens terug,' zegt Clara haastig.
'Naar deze foto?' Vos schuift de foto terug.
'Mag ik even kijken?' vraagt Clara.
Ze pakt het apparaat over van Vos en brengt het dichter naar zich toe. 
De lijnen van het dak van de boerderij en de stal, de kleine wei, het dakje van de waterput, de moestuin, het groen... hoewel ze zich nooit eerder heeft afgevraagd hoe het erf er vanuit dit perspectief uit zou zien, begint haar hart sneller te kloppen bij het zien van deze afbeelding.
'Kunnen we hierheen?' vraagt Clara, terwijl ze het apparaat met de afbeelding terugdraait naar Vos, die de telefoon op haar beurt overneemt van Clara. 
Vos tikt nogmaals met haar vinger op het scherm en brengt de telefoon weer naar haar oor.
'Positieve identificatie op adres C,' bevestigt Vos.
'Waar is het?' vraagt Clara ongeduldig.
Vos humt tegen het apparaat.
'Akkoord. We gaan de omgeving verkennen en wachten op het team.'