De smeltende sneeuw onder de zool van Eveliens hoge hakken laat een plasje water achter op de betonnen gietvloer van Stephens living.
‘Ik had je huis nooit kunnen vinden,’ zegt Evelien en ze aait met haar vingers over een hertengewei aan de muur.
‘Vandaar dat ik voorstelde je ergens op te pikken,’ reageert Stephen vanuit de open keuken. Evelien komt naast hem staan en leunt met haar voluptueuze heup tegen het marmeren aanrecht. Ze haalt haar telefoon uit de tas aan haar schouder en veegt met haar vinger over het scherm.
‘Hier in de bossen is geen bereik. Wil je een wijntje?’ vraagt Stephen. Met een vork keert hij een voor een de twee lappen vlees om in de pan.
‘Lekker,’ antwoordt Evelien. Ze stopt haar telefoon terug in haar tas en strijkt met haar hand gracieus langs de lange blonde lok in haar gezicht. Ze recht haar rug om haar silhouet in haar strakke zwarte cocktailjurk te flatteren. Stephen ontkurkt de fles Pomerol en schenkt de wijn in de twee glazen op het aanrecht naast de twee opgemaakte borden waar alleen het vlees nog ontbreekt.
‘Op onze kennismaking,’ zegt Stephen en geeft Evelien een glas.
‘Op onze eerste date,’ vult Evelien aan. Ze houdt zijn blik vast, terwijl ze het glas tegen haar lippen zet en een slok neemt. Met het puntje van haar tong likt ze de overgebleven rode wijn langzaam van haar lippen af. Stephen legt zijn hand in Eveliens taille en drukt stevig tegen de huid onder de zwarte stof van haar jurk. Hij voelt de zachtheid van haar volle lichaam. Ze kreunt ingehouden als hij zijn vingers over haar rug laat gaan.
‘Het vlees,’ zegt hij opeens verschrikt. Abrupt draait Stephen zich van haar weg. Met een vork tilt hij ze uit de pan en legt ze op de borden. ‘Neem jij de glazen mee?’ roept hij over zijn schouder als hij met de borden naar de gedekte eettafel in de living loopt. Het getik van Eveliens hoge hakken volgt hem.

Tegenover Stephen aan de eettafel snijdt Evelien met haar mes door het malse vlees en prikt een afgesneden stukje op haar vork. Sensueel sluit ze haar lippen om de vork en trekt hem terug als het vlees op haar tong ligt. Het vocht verspreidt zich in haar mond als haar kiezen het vlees fijnmalen. Stephens slikt zijn eigen mondvocht weg. Zijn bord is onaangeroerd. Zijn aandacht is gericht op Eveliens mondbewegingen. Zijn handen tintelen. Zijn broek knelt van zijn opwinding en zijn hartslag gonst in zijn oren.

‘Verrukkelijk,’ zegt Evelien als ze de laatste hap heeft doorgeslikt. Stephen staat op en loopt naar Evelien toe. Ze heft haar hoofd en kijkt door haar wimpers naar Stephen. De stof van haar jurk heeft haar forse boezem bijeengedreven en een diep decolleté gecreëerd. Stephen brengt zijn hand naar de knoop van zijn stropdas en trekt hem losser. Hij reikt Evelien zijn geopende hand en ze komt overeind. De naden van de stof van haar jurk spannen strak rond de plooien van haar lichaam. Traag vouwt hij haar lange haar over een van haar schouders en trekt zacht de rits van haar jurk naar beneden. Zijn handen glijden van haar rug, over haar billen, naar haar bovenbenen waar hij de onderkant van de jurk vastpakt en de stof voorzichtig naar boven trekt. Meer en meer huid, geplooid in rollen, wordt zichtbaar. Haar borsten hervormen zich in haar zwarte kanten bh als de cocktailjurk over haar hoofd wordt getrokken. Stephen zet een paar stappen naar achteren en bekijkt haar van onder tot boven. Op het ondergoed na is het wulpse lichaam ontbloot. Hij trekt opnieuw aan de knoop van zijn stropdas tot de das loskomt uit de kraag van zijn overhemd. Hij houdt hem omhoog en wenkt Evelien.
‘Durf je?’ Ze knikt verwachtingsvol. Stephen bedekt haar ogen met de das en knoopt hem af achter haar hoofd. Zacht duwt hij haar terug in de stoel. ‘Een ogenblik,’ fluistert hij in haar oor. Evelien bijt op haar onderlip. Ze hoort zijn voetstappen door de living, een deur die open wordt gedaan en weer gesloten.

Ze schrikt van het koude metaal dat langs haar arm strijkt, naar beneden tot het haar vingers bereikt.
‘Wat is dit?’ vraagt ze wijfelend.
‘Voel maar,’ zegt Stephen. Voorzichtig betast ze het voorwerp. Langs de metalen buis glijden haar vingers verder. Ze voelt Stephens hand. Zijn vinger door een gaatje. Haar hart slaat een slag over als ze beseft wat hij vasthoudt. Ze trekt de stropdas van haar ogen en kijkt recht in de loop van het geweer. Haar ogen sperren zich.
‘Je houdt toch van spanning. Dat is wat je zei in de chat.’ Hard slaat Evelien tegen de loop van het geweer om het af te wenden en rent naar de deur van de living, door de hal, naar de voordeur. Ze zwikt door haar enkels en schopt haar hoge hakken uit. Ze opent de voordeur en de kou bezorgt haar kippenvel. Zo snel ze kan rent ze weg. De sneeuw kraakt onder haar blote voeten.

Beheerst legt Stephen het geweer op het dressoir in de hal en verruilt zijn Van Bommels voor zijn Outdoor schoenen. Zijn dikke winterjas haalt hij van de kapstok, trekt hem aan en pakt zijn geweer. Over de uitgeschopte hakken stapt Stephen heen en blijft een kort moment op de drempel van de geopende voordeur staan tot hij de voetafdrukken van Evelien in de sneeuw opmerkt.

In haar zwart kanten ondergoed rent Evelien opgejaagd tussen de naaldbomen van het bos. Ze negeert de afgebroken takken, dennenappels en naalden die bedekt onder de witte laag op de grond pijnlijk in haar voetzolen steken. De harde knal komt onverwachts. Net als de felle pijnscheut in haar dijbeen. Ze smoort haar kreet. Steunend met haar hand tegen de bomen hinkt Evelien in doodsangst verder. Het bloed gutst uit de wond in haar bovenbeen en kleurt haar spoor in de witte sneeuw rood. Een tweede knal volgt niet veel later. Evelien zakt in elkaar en de laatste wolk waterdamp die haar ademhaling zichtbaar maakt, lost langzaam op.

In de kelder van zijn villa volgt Stephen na de zware sleep de rustgevende routine van het leeg laten bloeden en ontweiden van het lichaam. Hij verdeelt het vlees na de slacht in eetbare porties, verpakt ze in plastic diepvrieszakken en vriest ze in. Als maanden later de bodem van de vrieskist zichtbaar wordt, opent Stephen de website van Rubensdating op zijn computer en stuurt een willekeurige voluptueuze vrouw zijn standaard openingszin:
‘Wat zie jij er heerlijk uit.’