Jacob bonst met zijn vuist hard tegen de deur van het driekamerappartement op de vierde verdieping van het flatgebouw.
‘Mandy!’ schreeuwt hij door de kier. De veiligheidsketting staat strakgespannen. ‘Laat me erin!’ Zijn woorden breken de stilte van de nacht en botsen tegen het beton van de omliggende flats. Joey opent zijn ogen en komt moeizaam overeind. Zijn hart klopt in zijn keel. Hij moet in slaap zijn gevallen.
‘Mandy, doe open!’ Met de stalen neus van zijn schoen schopt Jacob tegen de deur. ‘Open die deur!’ Joey tilt de punt van het laken dat mama voor het raam heeft gespannen opzij en legt zijn vurige wang tegen het glas van het venster. Het kale hoofd van zijn vader glimt in het licht bij de voordeur. Een klein gedeelte van de tribaltatoeage die zijn hele rug bedekt, steekt boven de boord van zijn bomberjack uit. Alsof hij Joey’s blik voelt, draait Jacob zich om en ziet Joey achter het raam van zijn slaapkamer.
‘Doe open,’ gebaart Jacob. 
Joey springt van zijn bed en rent in zijn boxershort via de woonkamer naar de hal. Hij haalt het veiligheidskettinkje uit de sleuf en duwt de klink omlaag. De deur vliegt open en Jacob stapt over de drempel.
‘Waar is je moeder?’ Hij beent langs Joey door de hal naar de woonkamer waar hij de gang in verdwijnt. Joey spitst zijn oren. Een deur wordt opengegooid en knalt tegen de muur.
‘Sta op!’
Joey hoort zijn moeder gillen. Zijn hart klopt in zijn keel. Het gestommel komt dichterbij. Een prikkeling schiet door zijn endeldarm. Snel duikt Joey onder de grote kartonnen koelkastdoos in de hoek van de woonkamer waar hij zich zo klein mogelijk maakt en zijn armen om zich heen slaat om het trillen te verminderen. Door een gat in het karton ziet hij in het schemerlicht hoe zijn vader zijn moeder de woonkamer in duwt.
‘Het is genoeg geweest!’ buldert Jacob.
‘Blijf met je poten van me af,’ snauwt Mandy en ze rukt haar arm los. Jacob slaat tegen de lichtknop. De tl-balk springt aan. Dreigend kijkt hij naar Mandy. Haar tengere lijf gehuld in de verwassen japon. Enkele ontsnapte haren uit haar staart pieken alle kanten op.
‘Dit flik je niet nog een keer, Mandy.’ Zijn kaken op elkaar geklemd. Met gefronste wenkbrauwen houdt hij haar blik een kort moment vast. Dan verbreekt hij het oogcontact en draait zich om. In de open keuken bukt Jacob en opent de koelkast die ruikt naar het plastic dat voor het eerst wordt gekoeld. Hij pakt een blik bier, knikt het lipje omhoog dat een opening maakt in het metaal en klokt de inhoud in een paar seconden naar binnen. Mandy bekijkt hem vanaf een afstand met samengeknepen ogen. Jacob vermorzelt het lege blik in zijn gespierde vuist en werpt het kletterend in de gootsteen. Bij het langslopen de woonkamer in duwt hij Mandy opzij. Ze wankelt even en herstelt zich. Haar woede borrelt onder het dunne oppervlak van haar zelfbeheersing.
‘Ik maak je kapot. Morgen pak ik mijn spullen. En Joey blijft bij mij,’ zegt Jacob.
‘Ik dacht het niet. Als het moet, zal ik met hem vluchten.’
‘Dom wicht. Je hebt geen rooie rotcent.’ Mandy opent haar mond, maar sluit hem als Jacob de deur van het dressoir opent en de zware weckpot vol munten en briefgeld achter de fotoboeken vandaan haalt. Met een minzame lach zet hij de weckpot op de salontafel. ‘Jij gaat nergens heen.’
‘Klootzak!’ Mandy loopt op Jacob af. 
Hij pakt haar staart en trekt haar hoofd naar achteren.
‘Het is mijn geld. Alles betaal ik hier. Tot die rotkoelkast aan toe.’ 
De woede breekt door Mandy’s zelfbeheersing. Haar vlakke hand kletst hard tegen de wang van Jacob. Ze tuit haar lippen en tuft haar speeksel recht in zijn oog.
‘Shit,’ schreeuwt Jacob uit. Hij laat haar staart los en wrijft met zijn hand in zijn oog. Mandy duikt naar beneden en kruipt naar de weckpot, als haar hoofd opnieuw naar achteren wordt getrokken. Met haar staart in zijn hand slingert Jacob Mandy moeiteloos naar de versleten tweezitsbank. Hij gaat bovenop haar zitten en legt zijn vingers om haar keel.
‘Je had je handen thuis moeten houden,’ gromt Jacob. 
Mandy schopt en worstelt. Ze wil schreeuwen, maar enkel gegorgel ontsnapt haar mond. Ze schudt haar hoofd in een poging zich te bevrijden van zijn ijzeren greep. Haar handen trekken aan zijn vingers. Ze duwt tegen zijn borst. Haar longen smeken om lucht. Haar nagels krabben over zijn gezicht. Met een schreeuw laat Jacob los. Mandy hapt naar lucht en wringt zich onder Jacob vandaan. Met al haar kracht drukt ze haar duimen in zijn ogen.

De klap komt onverwachts. Glasscherven en munten vliegen door de lucht. Briefgeld dwarrelt naar beneden. Mandy zakt in elkaar. Verbaasd kijkt Jacob naar Joey die in zijn boxershort naast hem staat. Zijn armen geheven. Zijn ogen leeg. Zijn wang vuurrood. De beurse plekken en verwondingen verspreid over Joey’s trillende lichaam waar Mandy hem uren geleden raakte.
‘Goed dat je belde, jongen. Mama zal je geen pijn meer doen. Nooit meer. Dat beloof ik.’