Had het plan gewerkt dat ze samen met het meisje tijdens het badderen van de kinderen had bedacht, vraagt Clara zich af als ze stilletjes de trap oploopt. Ze opent de deur van haar eigen slaapkamer, waar ze Victor bijna drie uur geleden na zijn badje te slapen had gelegd. Op haar tenen loopt ze naar de bedstee, terwijl ze zich de doodsbange blik op het gezicht van het meisje herinnert toen ze instemde met het plan om een deel van de munten uit de geldpot in haar schort te verstoppen. Clara had gezien hoe Oscar's blik veranderde toen de muntjes in het schort van het meisje rinkelden toen ze aan tafel ging zitten. Zonder een woord te zeggen had hij in stilte zijn brood naar binnen gewerkt. Pas na de laatste hap had hij het meisje gesommeerd met hem mee te gaan, en aan zijn ingehouden hoekige bewegingen zag Clara hoe woest hij was onder de oppervlakte van zijn gespeelde beschaafdheid. Had Oscar haar eruit gezet? Ze had het meisje na het middageten niet meer gezien.
Met haar vingers door het uitgefreesde hart trekt Clara de luiken van de bedstee open. Ze schrikt als ze Victor ziet liggen. De deken heeft hij van zich afgetrapt. Zijn wangetjes zijn vuurrood, en zijn natte haartjes plakken tegen zijn hoofd. Ze buigt naar voren en voorzichtig legt ze haar hand tegen zijn voorhoofd. Hij is gloeiend heet. In haar gedachten herhaalt zich de nacht waarop Jakob stierf. Victor moet zijn besmet. Zijn ziekteverloop lijkt te veel op dat van Jakob. Er moet iets gebeuren. Ze kan niet machteloos blijven toezien hoe ook Victor langzaam het leven laat. Ze heeft Jakob al verloren. Dat gaat haar niet nogmaals gebeuren. Dit keer moet er hulp komen.
'Ik ben zo terug,' fluistert ze tegen de slapende Victor. Ze drukt de luiken van de bedstee dicht, rent op haar tenen de slaapkamer uit, en met twee treden tegelijk holt ze de trap af. Ze werpt een blik in de achterkamer waar Benjamin in de draagwieg ligt te slapen, voordat ze via de achterdeur naar buiten stormt.
'Oscar?' roept ze om zich heen. Een opkomende gure wind waait langs de takken van de bomen en neemt tientallen bruine bladeren mee in zijn tocht door de tuin. Clara drukt haar ellebogen tegen haar flanken en kruist haar armen tegen de kou.
Hoe kan ze Oscar ervan overtuigen dat hij een dokter moet laten komen om Victor te genezen, vraagt ze zich af, terwijl ze zoekend om zich heen kijkt. Zelfs toen ze aan het bevallen was, stond hij erop om het alleen te doen. De vrouw is gemaakt om te baren, zei hij. Het is de natuur die de bevalling zou leiden, niet de mens. Clara hoefde enkel de aanwijzingen van haar lichaam te volgen. Maar nu Jakob dood is, zou Oscar inzien dat ze het niet altijd alleen afkonden. Als ze Victor willen redden, moet Oscar hulp halen.
Clara rent naar de waterput en kijkt uit over de wei waar de koe staat te grazen en de geit boven op een omgevallen stam van een dode boom naar haar staat te kijken. Hier is Oscar niet.
Over het pad rent ze naar de stal en ze duwt de deur open.
'Oscar?'
Op de wind na, die door de kieren tussen de dakpannen naar binnen giert, is het stil in de stal. Ze stapt naar buiten en volgt het pad naar de moestuin waar de laatste groentes staan te wachten om te worden geoogst.
'Oscar?' roept ze tevergeefs als ze voorbij de treurwilg de hoge takkenberg passeert waar
Oscar het snoeiafval verzamelt.
Voor een moment staat ze stil. Ook hier is Oscar niet en dieper de tuin in heeft geen zin. Bij iedere meter die ze verder loopt, verliest de tuin meer en meer zijn ordelijkheid, wat haar op de een of andere manier een onbestemd gevoel geeft. Alsof de almaar uitdijende brandnetel, springzaad, fluitenkruid, Japanse duizendknoop en zwarte braam, die Oscar in vrijheid laat groeien, haar op een dag beetgrijpt en opslokt.
Net wanneer Clara zich wil omdraaien om terug te gaan naar het huis, klinkt er een geluid vanachter de ongerepte muur van metershoog onkruid.
'Oscar?' vraagt Clara onzeker.
Ze luistert gespannen naar het geritsel van bladeren, takken die langs elkaar schuren, en het krakende geluid van de eeuwenoude bomen die meedeinen op de wind.
Het is niets, zegt Clara tegen zichzelf. Ze laat haar schouders zakken, draait zich om, en loopt terug naar de treurwilg.
'Hier!' hoort ze Oscars bulderende stem in de verte achter zich. 
Met een ruk draait Clara zich om, op zoek naar een ingang in de woekerende wildernis.