Een rilling loopt over Clara's rug. Het is alsof de schellen plotsklaps van haar ogen vallen. Eerder vandaag had ze het niet willen zien. Haar afwijzende houding ten opzichte van het verschijnen van het onbekende meisje, dat Oscar vanmorgen onverwachts mee naar huis had genomen, had haar blik vertroebeld. Het blonde haar, de vorm van het gezicht, de blik, de houding, de manier van bewegen, het uitgebeende lijfje, de gelijkenissen tussen haar en het meisje zijn groter dan alleen het dragen van dezelfde naam. Het is alsof Clara in de spiegel kijkt. De ontastbare herinnering aan een angst, groter dan de dood, roert in de donkere brij van haar onderbewustzijn.
'Ga weg,' snauwt Clara naar het meisje dat vlak naast haar staat.
Het meisje krimpt in elkaar.
'Vooruit! Maak dat je wegkomt.' Haar vurende ogen zetten haar woorden kracht bij.
Moeizaam, maar dreigend, komt ze overeind uit de schommelstoel, terwijl het meisje nerveus en struikelend de slaapkamer verlaat.
Clara sluit de deur achter haar. Met haar rug laat ze zich vallen tegen het hout en ze slaat haar hand voor haar mond, recht tegen haar pijnlijke dikke lip. Wat is er aan de hand? Waarom is het meisje hier? Waarom lijkt het meisje precies op haar? Hoe toevallig is het dat ze dezelfde naam dragen? Het voelt alsof de fundering onder haar bestaan is weggeslagen. Eén voor één brokkelen de muren af van het leven dat ze tot afgelopen nacht leefde. Waar kan ze zichzelf nog aan vastgrijpen?
Ze strompelt naar de bedstee. Met een kreun klimt ze over de rand en voorzichtig legt ze zich neer tussen de slapende Victor en de rieten draagwieg waar Benjamin in ligt. Met haar gezicht naar Victor trekt ze zijn kleine lijfje naar zich toe. Hij draait zich om en wurmt zichzelf in het holletje tussen haar buik en opgetrokken bovenbenen, de plek waar Jakob gisternacht lag vlak voor hij stierf. Ze legt haar arm om Victor. Met haar hand schuift ze hem dichter tegen zich aan. Ze kromt haar rug en drukt haar neus tegen zijn bolletje. Zijn haren kriebelen in haar gezicht. Diep snuift ze zijn zoete geur op, terwijl ze denkt aan Jakob in het witte laken, koud en alleen, weggestopt onder de dikke laag aarde.

'Heerlijk, Clara,' zegt Oscar aan de ontbijttafel tegen het meisje als hij zijn laatste hap pap heeft doorgeslikt. Aan de andere kant van de tafel voert Clara Victor zijn pap. Vanuit haar ooghoek ziet ze hoe hij het meisje een knipoog toewerpt en een steek schiet door haar buik. Een knipoog die ze eerder verafschuwde als zij hem zelf ontving, maar waar ze nu naar verlangt te ontvangen. Ze weet dat het meisje er niets aan kan doen. Tijdens haar doorwaakte uren vannacht in de bedstee had ze zich gerealiseerd dat het meisje net zo vastzit in deze situatie als Clara zelf. De opstandigheid die voortkomt uit het verlies van Jakob, heeft Clara’s positie alleen maar meer verzwakt. Ze herkent de pijn en angst van het meisje, maar Clara kan niet anders dan ervoor zorgen dat ze vertrekt. Haar aanwezigheid is een stille dreiging op iets wat komen gaat. Hoe eerder het meisje weg is, hoe beter.
Al had ze haar best moeten doen om het medelijden dat ze voelde te onderdrukken toen ze het meisje vanmorgen liggend op de tegelvloer, gewikkeld in een plaid voor het smeulende vuur van de oven, had aangetroffen.
'Melk de koe en de geit en maak de pap klaar,' had ze het meisje bevolen, terwijl ze zichzelf inwendig toesprak dat ze moest vechten voor haar plek. Haastig was het meisje naar de stal gerend, terwijl Clara de tobbe bij het raam plaatste en met twee teiltjes via de stal naar buiten was gelopen. Snikkend had ze het meisje zien zitten op het melkkrukje naast de uiers van de koe. Zonder de pijn van haar tegenstribbelende lijf te uitten, had Clara de teilen met het water uit de put gevuld. Het meisje vermeed ieder oogcontact toen Clara langsliep om het water binnen in de tobbe te gieten. Meerdere keren herhaalde Clara haar gang naar de waterput tot de tobbe was gevuld. Met de laatste teil vulde ze net de grote ketel op het fornuis toen het meisje met de melkemmer aankwam en Oscar vanaf de andere kant de keuken binnenkwam. Hij groette het meisje hartelijk, maar zei geen woord tegen Clara. Hij bleef haar negeren toen ze de pap had opgediend en aan tafel was komen zitten. De woorden die hij sprak waren enkel gericht aan het meisje.
Waarom was ze gisteravond niet sterker geweest en had ze hem niet lijdzaam toegelaten, vraagt ze zich af, terwijl ze een gevulde lepel met pap naar Victors mondje brengt. Oscar staat op, haalt zijn sleutels uit zijn broekzak en loopt zonder iets te zeggen de kamer uit.
Voorovergebogen zit het meisje boven haar bord en langzaam werkt ze haar pap naar binnen. In een flits ziet Clara opnieuw zichzelf in haar. Zo bang en zo kwetsbaar. Net als gisteravond dringt de misselijke geur van aarde gemengd met zweet, paraffine en urine zich aan haar op. Het beeld van het beduchte meisje dat als Clara’s spiegelbeeld tegenover haar aan tafel zit, klemt haar keel dicht en laat haar happen naar adem.
Abrupt slaat Victor de lepel uit haar hand en wendt zijn hoofd nukkig af. De pap belandt met een boog op haar jurk. Vermoeid legt Victor zijn hoofd op het tafelblad van de kinderstoel en begint te jammeren. Hij heeft nauwelijks iets op, beseft Clara.
'Ben je al klaar met eten?' vraagt ze met zoetgevooisde stem en ze slikt de misselijkheid weg. Door de onuitgevoerde taken van gisteren heeft ze het vandaag dubbel zo druk.
'Warm de tobbe op met het water uit de ketel,' dirigeert ze het meisje streng. 'Voordat we de was doen, gaan de kinderen in bad.'
Ze veegt de klodder pap van haar jurk, maakt Victors gezicht schoon en tilt hem uit zijn stoel. Naast de tobbe en de twee teiltjes zet ze hem op de vloer, maar hij begint direct te huilen zodra zijn billen de grond raken. Met zijn armpjes geheven in de lucht, kijkt hij haar pruilend aan.
'Wat is dat nou? Wil je niet spelen?'
Voor een kort moment pakt hij de teil beet, maar zet een keel op zodra Clara naar boven loopt om de luiers, doeken en schone hemdjes te halen. Zal Victor met zijn één jaar zich er bewust van zijn dat zijn grote broer er niet meer is? Zal hij de spanning voelen die er in het huis hangt? Wat voor impact heeft het gehad dat ze hem en Benjamin huilend achterliet in de bedstee toen ze met Jakob op zoek ging naar Oscar? Victor gedraagt zich nooit zo als er niet iets is. Hij kan zichzelf urenlang vermaken in de box als zij in en om het huis aan het werk is.
Victor wrijft in zijn oogjes als Clara de kamer weer in komt. Het meisje giet het kokende water uit de ketel in de wastobbe en roert met een houten spatel om het koude met het warme water te vermengen.
Clara pakt Victor op bij zijn oksels en zet hem op haar heup.
'Mammamam,' klaagt hij.
'Ben je moe?'
Zijn hoofd legt hij tegen haar schouder en ze drukt haar wang tegen zijn kruin. Voelt ze het goed, denkt ze verschrikt. Zijn huid onder zijn haartjes lijkt warmer dan normaal. Ze legt haar hand tegen zijn voorhoofd. Zijn temperatuur is iets hoger dan die van haarzelf en hoewel het vaker voorkomt, baart het haar nu zorgen. Jakobs sterven heeft haar gemoedsrust weggenomen. Wat moet ze doen als zijn verhoging net zo oploopt als die van Jakob?