Met haar onderarmen steunt Clara op de rand van de regenton. Hoewel de kou de huid van haar ondergedompelde handen prikkelt, geeft Jakob geen kik. Bewegingloos en stil hangt hij tussen haar handen in het water. Dit is niet goed, denkt ze bang, en de angst kronkelt zich als een wurgslang om haar hart. De spikkels op zijn gezichtje lijken bijna zwart in contrast met zijn in-en-inwitte huid. Zijn lippen vormen een diep donkere streep onder zijn neusje. Is het blauw? De kleuren zijn in het schemerlicht van de maan niet meer dan verschillende tinten grijs. Ademt hij nog wel? 
Vlug haalt ze hem omhoog uit het water. Ze zakt door haar knieën en legt hem op de doek. De nagels van zijn vingers hebben dezelfde diepdonkere grijstint als zijn lippen, ziet ze, en de wurgslang wikkelt zich strakker om haar hart. Hij ontneemt haar de adem. 
Ze legt haar hand op Jakobs natte, gespikkelde buikje. Vreemd koud voelt Jakobs huid onder haar vingertoppen en handpalm. De warmte die net nog van hem afstraalde toen ze met hem naar beneden liep, is verdwenen. Ze buigt met haar hoofd voorover en ze houdt haar oor bij zijn neus. Ingespannen luistert ze naar zijn ademtocht. Verderop hoort ze het ruisen van de bladeren van de bomen die het erf omringen en heel in de verte klinkt het gehuil van Benjamin en Victor uit de bedstee op haar slaapkamer, maar dicht bij haar oor is het stil. Haar hand deint niet mee op zijn ademhaling. Ze verplaatst haar oor naar zijn borstkas.

Stil.

Zijn anders zo snelle hartslag kan ze niet vinden. Verward komt ze rechtop zitten en ze kijkt naar Jakob. Het is alsof het niet haar kind is dat hier op de doek op het smalle grindpad voor haar ligt. Het levendige jongetje dat ze tweeënhalf jaar geleden in haar hart heeft gesloten toen ze hem na een zware bevalling in haar armen nam, is weg. De ongekende stilte sluit zich als een luchtbel om hen heen. Het legt haar denken lam, het bevriest haar houding en verdooft haar gevoel. Jakob is dood.

Clara heeft geen idee hoeveel tijd er is verstreken voordat ze de punten van de doek kan oppakken. Met trillende handen bakert ze zijn lichaampje in de doek. Haar ene arm schuift ze onder zijn nek, haar andere arm onder zijn knietjes. Verslagen loopt ze met Jakob terug naar de geopende staldeuren, naar de deur van de keuken, de gang door, de trap op waar ze Victor en Benjamin met rood aangelopen gezichtjes van het brullen in de bedstee aantreft. Voorzichtig legt ze Jakob op het matras. 
‘Sssst…,’ sust ze zacht naar de andere twee. ‘Mama is hier.’ 

Ze klimt over het schot en kruipt naar het midden van het matras. Ze tilt Benjamin uit de draagwieg. De kaars die op de boekenplank staat blaast ze uit.

Langzaam wordt het gesnik minder als ze zowel Victor als Benjamin tegen zich aan heeft gelegd. Met haar armen elk om een kind en wijd opengesperde ogen staart Clara naar het schuine dak boven haar, terwijl de twee kleine bewegende warme lijfjes zich naast haar nestelen om de slaap te hervatten. Ze voelt zich afgestompt. Alsof een deel van haar hart vannacht samen met Jakob is gestorven.

Ongemerkt glijden de uren aan Clara voorbij. Het geklets, gekir en gejammer van Victor en Benjamin dringt nauwelijks door het onzichtbare vlies dat ze sinds vannacht om zich heen draagt. Alleen de plotselinge warmte die haar wang raakt, laat haar het hoofd draaien naar het raam van de tuindeuren. Het licht van de ochtend heeft het donker van de nacht niet verdreven, al beschijnt de zon haar van net boven de kruinen van de hoge bomen achter in de tuin. Het donker trekt aan haar. Sterker dan het ooit heeft gedaan. 
Clara draait haar hoofd terug en kijkt naar haar ontbijtpap die onaangeroerd voor haar op de eettafel staat. Aan de kopse kant van de tafel zit Victor zijn pap uit te smeren over het blad van zijn kinderstoel. Zijn handen en haren zitten onder de verweekte havervlokken, maar ze maakt geen aanstalten om zijn gezichtje schoon te maken en hem zoals anders met de lepel te voeren. Ze kan het niet. Ze had nog in bed gelegen als Oscar haar slaapkamer niet was binnengestormd en de luiken van de bedstee tierend had opengetrokken met de vraag waarom ze er zo laat nog in lag. Pas toen hij het lijkwitte gezicht van Jakob zag, toomde hij in. Hij had hem opgepakt en meegenomen, al wist Clara niet waarheen. 
‘Clara?’ zegt Oscar plots.
Ze heeft hem niet de kamer in horen lopen. Traag richt ze haar blik in de richting waar het geluid vandaan komt. Midden in de achterkamer staat Oscar met een meisje naast zich. Ze draagt een simpele jurk met een schort erover. Blootvoets staat ze op de vloer. Haar schouders hangen naar beneden en ze houdt haar blik gefixeerd naar de grond. 
‘Dit is de nieuwe dienstbode. Nu Jakob dood is gaat zij je helpen met de huishouding en de kleintjes,’ deelt hij mee. 
Clara schrikt. 
‘Jakob dood is’, galmt het na in haar hoofd als een repeterende echo in een oneindig diepe put, terwijl Oscar wegbeent de kamer uit. Het is voor het eerst dat het hardop wordt uitgesproken en venijnig scherp priemt het bij haar naar binnen. Ze krimpt ineen. Lag ze maar in bed, denkt ze terneergeslagen. Ze zou haar ogen willen sluiten en wegdrijven van de pijn die haar verscheurt. Maar een spetter pap breekt door het onzichtbare vlies en belandt op haar kin. Victor slaat met zijn handjes in de plas pap die op het tafelblad van zijn kinderstoel is ontstaan. Hij stoot het bakje over de rand en het keramiek barst in stukken uit elkaar als het de grond raakt. Van de plotselinge harde klap begint Benjamin in de draagwieg aan de andere zijde van de tafel te mekkeren. 
Hoe kan Clara in deze toestand de kinderen verzorgen? Ze kan niet eens haar eigen lepel van tafel tillen. Benjamins luier is al sinds gisteravond niet meer verschoond. Net als Victors luier, denkt ze vermoeid, maar ze kan het niet. Het is te zwaar.
Opnieuw kijkt ze naar het meisje dat roerloos in de kamer staat. Waar komt ze vandaan? Hoe oud is ze? Kan ze zorgdragen voor een pasgeborene en een éénjarige? Is ze verantwoordelijk genoeg? Het meisje is zo jong. Ze is zelf nog een kind. 
Clara opent haar mond, maar er vormen zich geen woorden waarmee ze het meisje kan bevragen. Ze blijven steken in de gang van haar hoofd naar haar keel. Als een dam van glas die haar ervan weerhoudt om de klanken te laten stromen. Het is te kwetsbaar. Iedere beweging, ieder geluid kan de dam doen breken. 
Benjamins gemekker gaat over in gehuil. Zijn vuistjes zwaaien gebald boven de rand uit van de draagwieg. Boos trapt hij met zijn voetjes tegen het riet, terwijl hij krijsend om aandacht vraagt. Het onzichtbare vlies is geknapt en het indringende geluid roert de emoties die Clara in toom probeert te houden. Ze vangt de ogen van het meisje dat haar schichtig aankijkt. Doe iets, schreeuwt Clara in gedachten naar haar. Laat het ophouden. De kolkende stroom in haar binnenste beukt tegen de glazen damwand. Achter haar ogen drukken haar tranen. Ze begint zwaarder te ademen en ze bijt haar kiezen op elkaar om zichzelf te beheersen. Haar gezicht verhardt.  
Het meisje wendt geschrokken haar hoofd af. 
Clara heeft geen keus. Ze zal het meisje moeten vertrouwen, beseft ze als ze naar het spichtige kind kijkt. Ze houdt het niet meer vol. Snel springt ze op en rent naar de gang, de trap op waar ze zich net op tijd in haar bedstee weet op te sluiten voor de dam breekt en ze zich schokschouderend overgeeft aan het verdriet dat haar als een tsunami overspoelt.