Jasper staart naar het aquarium waarin de school groengele guppy’s lijkt te zweven in het troebele water. Hij trekt zijn deken dichter naar zijn kin om de kou uit zijn warme lijf te verdrijven. Vanuit de keuken schuifelt Frans de woonkamer in, naar de bank waarop Jasper ligt. Hij schuift Jaspers benen aan de kant om op de rand van de bank naast hem te kunnen zitten en legt zijn met ouderdomsvlekken bedekte hand op Jaspers voorhoofd.
‘Je koorts zakt, jongen,’ zegt Frans’ krakerige stem. Hij trekt de deken van Jasper naar beneden en de opdruk van een raceauto op het pyjamashirt komt tevoorschijn. Frans haalt de arm van Jasper onder de deken vandaan en schuift de mouw van de pyjama omhoog. Jasper verstijft. Met zijn vinger volgt Frans de blauwe lijn van Jaspers ader, van zijn pols tot aan zijn elleboogholte. Doodstil blijft Jasper liggen.

Onverwachts klinkt het geluid van het slot dat in de voordeur wordt omgedraaid en snel trekt Frans, vlak voor Simone de kamer binnenkomt, de mouw weer omlaag. Simone knikt kort naar Frans als ze hem bij Jasper op de bank ziet zitten.
‘Hoe gaat het met hem?’ fluistert ze en legt haar tas op de eettafel.
‘Beter dan vanmorgen. Hij voelt minder warm.’ Simone loopt op de bank af en verstart een kort moment als ze de raceautopyjama van Jasper ziet. Vanochtend heeft ze hem de pyjama met astronauten aangedaan, dat weet ze zeker. Ze kijkt peilend naar Frans die zich met zijn vuist opdrukt van de bank en ingehouden kreunend rechtovereind komt te staan. Simone schudt het onbestemde gevoel van zich af en glimlacht.
‘Bedankt dat je weer kon oppassen, Frans.’
‘Ik doe het graag.’ Hij loopt naar de gang waar hij zijn jas van de kapstok pakt en zijn keel schraapt.
‘Voor ik het vergeet, Simone, het ziekenhuis heeft gebeld.’
‘Wat zeiden ze?’ vraagt ze gealarmeerd.
‘De onbekende bacterie is opnieuw de veroorzaker van de koorts.’ Hij stopt zijn arm in zijn mouw. ‘De nieuwe afspraak met de arts heb ik op het papier naast de telefoon genoteerd.’
‘Zeiden ze verder nog iets?’ zegt Simone beheerst, terwijl ze een blik werpt op het papier.
‘Nee. Je zou toch denken dat ze inmiddels wel iets zouden hebben uitgevonden om zoiets uit te roeien. Iets sterkers dan antibiotica. Zo heeft het jong toch geen leven? Al maanden niet naar school geweest. Zo sneu.’ Het laatste knoopje om zijn jas te dichten duwt hij door het knoopsgat. Simone loopt langs hem heen en opent de voordeur. ‘Trek jij het nog wel, Simone?’ Steunend tegen de deur, knippert ze met haar ogen en matigt haar stemgeluid, zodat Jasper haar woorden niet op kan vangen.
‘Het doet zo’n pijn om Jasper zo te zien. Steeds heb ik hoop dat het beter wordt, maar als het goed lijkt te gaan, vlamt de koorts weer op.’ Ze buigt haar hoofd naar Frans en kijkt hem diep in de ogen. Nauwelijks verstaanbaar fluistert ze: ‘Ik ben zo bang om hem te verliezen. De gillende sirenes hoor ik iedere nacht in mijn slaap. De momenten in het ziekenhuis dat we vreesden dat hij de ochtend niet zou halen…’ Ze onderbreekt het oogcontact en strijkt met de zijkant van haar wijsvinger langs haar onderooglid. ‘Hij is zo’n vechter.’
Om zijn ongemak te verbergen, pakt Frans de sleutels uit zijn jaszak.
‘Die kracht heeft hij van jou.’ Simone schudt haar hoofd.
‘Ik zou willen dat ik meer kon doen.’ Weifelend tilt Frans zijn hand omhoog en klopt tweemaal op Simones schouder.
‘Een betere moeder had Jasper zich niet kunnen wensen,’ en stapt over de drempel naar buiten. ‘Tot morgenochtend, half negen?’
‘Nee,’ stamelt Simone, ‘voor morgen heb ik een andere oplossing. Bedankt,’ en ze sluit de deur achter hem.

Met toegeknepen ogen kijkt Simone door het kleine venster in de voordeur, terwijl Frans houterig van ouderdom het tuinpad afloopt en de weg oversteekt naar zijn eigen woning.
‘Mama?’ Simone kijkt achterom door de openstaande deur van de woonkamer en ziet Jasper in zijn raceautopyjama rechtovereind op de bank zitten.
‘Ga liggen, Jasper. Je bent doodziek,’ zegt ze en loopt naar de eettafel waar ze een brillenkoker uit haar handtas pakt.
‘Ik voel me al veel beter, mama.’ Met de brillenkoker in haar hand haalt ze een glas uit een kastje in de keuken.
‘Wat is er gebeurd met je pyjama, Jasper?’ zegt ze als ze de woonkamer inloopt en met haar rug naar Jasper toe de deksel van het aquarium optilt.
‘Ik had een ongelukje, mama.’
‘Heeft Frans je uitgekleed?’ De bedompte lucht bereikt haar neusgaten en ze snuift. Met een vinger duwt ze een waterplant opzij, dompelt het glas kort onder water, waardoor het volstroomt en haalt het glas omhoog. Jasper zegt niets. Simone kijkt achterom en ziet hoe Jasper voorovergebogen op de bank zit en naar de grond staart.
‘Was je bloot?’ Ze sluit de deksel en zet het gevulde glas naast het aquarium. Ze klapt de brillenkoker open en haalt een injectiespuit uit de verder lege brillenkoker. De punt van de scherpe canule doopt Simone in het water en trekt de plunjer omhoog om de cilinder van de injectiespuit met het troebele water te vullen. Als hij vol zit, draait ze hem om en tikt met haar nagel de luchtbellen omhoog. ‘Heeft hij je bekeken, Jasper?’ Een klein beetje duwt ze de plunjer in om de bel lucht te laten ontsnappen.
‘Het spijt me, mama. Echt.’ Simone loopt naar Jasper en stroopt zijn mouw omhoog.
‘Frans komt hier niet meer oppassen.’ Hij knikt gelaten. Simone draait zijn elleboogholte naar boven. Automatisch strekt Jasper zijn arm en balt zijn hand tot een vuist. Tussen de vele littekens op de huid waar zijn ader zichtbaar is, schuift Simone de naald Jaspers bloedvat in waar het aquariumwater wordt meegevoerd in de bloedstroom en de koorts binnen enkele uren opnieuw tot levensgevaarlijke hoogte zal ontvlammen.